Je laat je familie achter, je vrienden, je woning, je baan, je stad en omgeving, je land, taal en cultuur. Mona deed het met plezier om haar liefde (en nu man) achterna te reizen vanuit Tunesië naar Nederland. En achterlaten is een uitdaging, maar de échte uitdaging zit in het opnieuw beginnen en opbouwen.
De liefde achterna
Vier jaar geleden emigreerde Mona Balai naar Nederland. Ze studeerde in Tunesië af als interieurarchitecte en werkte negen jaar bij een architectenbureau. Het avontuur om haar toekomstige man achterna te reizen gaf haar veel energie. Het opbouwen van een leven hier kostte haar echter nog meer energie. “Ik voelde me de eerste jaren als een baby, ik moest alles opnieuw leren.” Mona doelt hiermee op de taal, haar taalgevoel, omgangsvormen en hoe alles in Nederland werkt.
Moeilijke zwangerschap was (tijdelijke) streep door inburgering
Dat de wereld in Nederland compleet anders lijkt voor Mona is logisch, want ze ís ook compleet anders. Haar gevoel dat ze hier als baby weer opnieuw moest beginnen is dan ook begrijpelijk.
“Wat mij het meeste opviel in de eerste maanden, is dat mensen hier zo streng zijn voor anderen en zichzelf. Alles moet perfect en op tijd, waar ik gewend ben dat het goed is als het uiteindelijk in orde komt. Het is niet zozeer beter, maar wel echt anders.”
Haar integratietraject hielp bij het overkomen van de eerste cultuur ‘shock’. Begrip van een cultuur en haar mensen begint immers bij de taal. Als je deze machtig bent, dan volgt de rest vanzelf; zou je denken. “Het is heel lastig om relaties op te bouwen als je leven zo anders is dan dat van een ander. Ik had sterk het gevoel dat ik relaties met Nederlanders nodig had om écht in te burgeren.” Mona werkte als vrijwilliger bij Humanitas, was veel in de bibliotheek om contacten te leggen, maar het bleef lastig. “Nederlanders zijn vreselijk aardig. Ik kreeg overal hulp en heb me altijd gesteund gevoeld. Maar van het opbouwen van diepere relaties kwam het niet.”
Haar zwangerschap was er niet één in een roze wolk en haar dochter werd te vroeg geboren. Haar gezondheid gaat nu de juiste kant op, maar een jaar lang leefde Mona met veel zorgen. In deze tijd heeft ze haar actieve pogingen tot inburgering laten varen. “Ik had er de energie niet voor. Want ondanks dat ik het heel belangrijk vind en ook leuk, kost het vreselijk veel energie.”
Soms is één kans voldoende; één handreiking
Na de eerste verjaardag van een inmiddels gezonde dochter, vond Mona het tijd om het integreren en solliciteren weer op te pakken. Bij al haar sollicitaties liep ze ertegenaan dat ze de Nederlandse taal nog niet voldoende machtig is. “Het klopt, in 1,5 jaar tijd is mijn Nederlands verslechterd. Dat ansich frustreerde me al, maar dat ik hierdoor geen enkele kans op een baan kreeg maakte me wanhopig.”
Joris Samson (partner bij Acutec) ging het gesprek met haar aan en zag de taal als uitdaging in plaats van belemmering. “Als je een spade dieper gaat in een gesprek, gaat het over motivaties en competenties. Op deze laag wil ik verbindingen leggen. Taal is in het verbinden belangrijk, maar niet fundamenteel.” De opdrachtgever van Acutec, Van der Loo, wilde meegaan in deze gedachte. Ze huren Mona nu in voor projecten die ze uitvoeren.
Van der Loo is onderdeel van Feadship (bouwer van jachten) en bouwt jachtinterieurs van hout. Mona tekent vanaf de ontwerpen van de architect de bouwtekeningen voor de productie. “Het werk is leuk, de omgeving hier heel fijn en ik werk automatisch aan mijn inburgering. Ik ben heel, heel blij met de kans die Joris me geboden heeft en gelukkig met waar ik nu zit.”