Het onvermoeibare leven van ingenieur Hans
Een man, een fort, een camper en een missie. Wie Hans Nuhn (62) ontmoet, treft iemand die nergens met halve inzet instapt. Een verbinder, een bouwer, een denker en doener. Zijn verhaal leest als een avonturenroman waarin techniek, vrijheid, karakter en een flinke dosis eigenzinnigheid de hoofdstukken vullen. Zijn agenda loopt over van projecten, plannen en passie. Toch weet hij als geen ander dat je soms moet durven loslaten om ruimte te maken voor dat wat je energie geeft.
Een tijdelijke klus die groeide als een vast contract
Via detacheringsbureau Acutec startte Hans als teamleider bij Westland Infra. Het was bedoeld als een tijdelijke opdracht van drie maanden ter vervanging van een zieke medewerker. Maar zoals wel vaker bij Hans, liep het anders. Drie maanden werden er zes, toen negen, en uiteindelijk bleef hij meer dan een jaar. Niet omdat het moest, maar omdat het klopte.
“Westland Infra is een prachtig bedrijf,” vertelt Hans. “De mensen, de sfeer, de uitdagingen, alles paste.” Hij gaf leiding aan een team van 25 engineers. De opdracht die hij meekreeg transformeerde geleidelijk. Waar het de eerste maanden vooral aansturen en ‘passen op de toko’ was, werkte Hans steeds meer in de structuur om verbeteringen aan te brengen. “Deze geleidelijke verandering van opdracht was lastig. Voor mezelf, maar vooral voor de collega’s om me heen.” Met aanpassing van een opdracht veranderen de verwachtingen immers en dit gebeurt zelden bewust. Uiteindelijk wist Hans zijn mensen mee te krijgen en heeft hij de efficiëntie van het team verhoogd, communicatie verbeterd, de projectadministratie gestroomlijnd. Kortom: van een goed functionerend team een geoliede machine gemaakt.
Toch was het voor Hans belangrijk de afgesproken tijdelijkheid te bewaken. “Ik had vanaf het begin gezegd: dit is tijdelijk. En op een gegeven moment moet je dan ook de moed hebben om het af te ronden. Want als ik ergens instap, dan geef ik alles.” Hij heeft echter ook ruimte nodig voor andere dingen in zijn leven.
Vele levens onder één naam
Hans is namelijk niet alleen teamleider. Hij is ook verzamelaar, bouwer, reiziger, restaurateur, partner, adviseur, erfgoedbewaker en camper-bouwer. Samen met zijn vriendin woont hij op een unieke locatie: een oud fort bij Nieuwensteeg onder Leerdam, onderdeel van de Nieuwe Hollandse Waterlinie.
Toen zij vijftien jaar geleden het fort als ruïne pachtte, was er nauwelijks iets meer van over. Inmiddels is het uitgegroeid tot GeoFort, een levendig museum en evenementenlocatie, met gebouwen en terrein in topconditie. “Ze heeft er iets moois van gemaakt. Zij had de visie, ik help mee met onderhouden en verbeteren.” Het tekent hun relatie: samen aanpakken, elkaar aanvullen, altijd in beweging.
Het fort herbergt bovendien Hans’ andere grote liefde: zijn wagenpark. Geen doorsnee verzameling, maar een persoonlijke selectie van functioneel erfgoed. Defender 100 en 130 (allebei door Hans zelf omgebouwd tot camper), Land Rover Discovery 1 en 2, Range Rover, een BMW Z3, een Triumph uit 1973. En zijn nieuwste project: een camper op basis van een Iveco Daily 4×4. “Iets meer comfort dan in de Defender 130. Maar offroad-capaciteiten blijven essentieel. Wij reizen namelijk graag naar plekken waar je niet met een standaard camper komt.”
Het draait om avontuur
Hans en zijn partner hebben al vele reizen gemaakt met hun zelfgebouwde camper. Marokko, Albanië, Noord-Zweden. Steeds kiezen ze voor het onbekende, het avontuurlijke, het ruige. “Als er asfalt ligt, is het vaak al te makkelijk. De spanning zit in het improviseren, het ontdekken, het omgaan met wat je onderweg tegenkomt.”
Deze levenshouding heeft hij niet alleen tijdens zijn reizen en is niet van de laatste jaren. 30 Jaar geleden namelijk, speelde één van de markantste hoofdstukken uit zijn loopbaan zich af in Singapore. Daar hielp hij een grote Nederlandse supermarktketen met de opbouw van winkels: van koelinstallaties tot kassasystemen, van elektra tot sanitair. “Niets was geregeld. Ik vertrok op toeristenvisum en ging het gewoon doen. Vergunningen aanvragen, leveranciers zoeken, samenwerken met lokale aannemers. We brachten West-Europese werkwijzen mee en wisten deze te combineren met die van Zuidoost-Azië.” Het was pionieren, improviseren, aanpoten, maar Hans zorgde dat het werkte.
Passie volgen binnen grenzen van mogelijkheden
De liefde voor techniek zat er al vroeg in. Op z’n tiende sleutelde Hans aan fietsen, later werden het brommers, motoren en auto’s. Al snel startte hij met het verzamelen van auto’s om er aan te kunnen blijven sleutelen. “Een wagen moet altijd rijklaar staan. Ik wil er zó mee kunnen wegrijden. Daarbij geeft het een goed gevoel ze netjes onderhouden weg te zetten.”
De technische studies die hij volgde, lijken een logische stap en dat hij hierdoor in de techniek is gaan werken is niet verwonderlijk. Zo werkte hij mee aan de Sluiskiltunnel en de Rijnlandroute. Hans’ ogen twinkelen als hij vertelt hoe hij de technische installaties voor de tunnels ontwierp en realiseerde. En toch, als je Hans vraagt wat hij eigenlijk wilde worden, dan verrast het antwoord. Het liefste was hij namelijk gaan werken als tandarts. “Een prachtig beroep waar je techniek combineert met secuur werken en waarmee je mensen helpt.” Het beroep is compleet anders van dat wat hij de afgelopen 40 jaar heeft gedaan en tegelijk precies hetzelfde.
Van leraar naar leerling (en weer terug)
Tegenwoordig haalt Hans veel voldoening uit het overdragen van kennis. “Ik werk nu vooral met jongere collega’s, help ze op weg, geef advies. Het is mooi om te zien hoe mensen groeien.” Hij heeft plezier in zijn werk en aan pensioen denkt hij nog niet. “Ik hoop tot mijn honderdste door te gaan! Wel op mijn eigen voorwaarden, want mijn streven is om drie dagen per week te werken. Al lukt dat nu nog niet helemaal.” Elke keer komt er weer iets moois voorbij en kan de organisatie zijn hulp goed gebruiken. “Zeg maar eens nee als iemand je hulp nodig heeft en het enige dat je ervoor aan de kant schuift is je tijd voor hobby’s.”
Zo liep de bouw van zijn nieuwe camper een half jaar vertraging op door de opdracht bij Westland Infra. “Een aantal maanden vertraging is te overzien. Het werk was de moeite waard en ik haal ook energie uit het versterken van een team.”
Tijd is het kostbaarste bezit
Tijd, of het gebrek eraan, is een rode draad in Hans’ verhaal. Hij is goed in veel dingen, maar tijd vrijmaken voor zichzelf blijft lastig. “Binnen twee maanden is een klus van 20 uur weer fulltime geworden. En toch doe ik het, omdat het zinvol is.”
Al het andere ligt ondertussen geduldig op hem te wachten. “Niet alles ligt daar even geduldig hoor” geeft Hans lachend aan. Het wordt dan ook echt tijd voor meer tijd. Zijn doel is namelijk om met zijn partner acht weken per jaar te reizen in één van hun campers. Het huis, de auto’s, het fort; ze vragen allemaal aandacht. Als er meer dagen in een week zouden zitten, dan weet Hans het wel -en weer verwonderd zijn antwoord-. “Dan zou ik een zeilboot kopen en een lange reis maken naar de Azoren.”
Ach ja, waarom zou je jezelf beperken tot twee of drie passies als het leven zoveel te bieden heeft? Hans is een man met plannen … en geen greintje haast om daarmee te stoppen.